ViaCyte به سمت جایگزینی سلولی “درمان عملکردی دیابت” حرکت می کند

ViaCyte در حال توسعه چیست؟

شرکت ViaCyte که قبل از تغییر نام در سال 2010 با نام Novocell شناخته می شد، حداقل یک دهه است که در صحنه مطالعه این نوع کار کپسوله سازی بوده است.

ایده آنها ساده است: بازسازی سلول های جزایر به طور معمول در پانکراس، با قرار دادن آنها در یک دستگاه کوچک کاشته شده در بدن، برای رشد سلول های بیشتر و توزیع انسولین در صورت نیاز برای تنظیم سطح گلوکز.

این مفهوم از پزشکی بازساختی طی سال‌ها فراز و نشیب‌هایی را به خود دیده است، اما ViaCyte به آرامی اما مطمئناً رو به جلو حرکت کرده است. آنها در سال 2014 از سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) چراغ سبز نظارتی دریافت کردند تا آزمایش‌های بالینی را روی دستگاه کپسوله‌سازی به سبک Band Aid خود آغاز کنند و در سال‌های اخیر مطالعات بالینی آن‌ها نویدهای هیجان‌انگیزی را نشان داده است.

DiabetesMine در طول سال‌ها بارها با رهبران ViaCyte صحبت کرده است، از جمله مدیر عامل سابق پل لایکیند، که در سال 2019 در مورد اینکه چگونه شرکت از طریق آزمایش‌های انسانی اولیه متوجه شد آنچه که مدل نسل دوم خود را در نظر می‌گرفت، در واقع مناسب‌تر برای عرضه است. محصول نسل اول

PEC-Direct: برای موارد دیابت با خطر بالاتر

اکنون، فناوری PEC-Direct ViaCyte برای اولین بار در خط لوله توسعه خود قرار گرفته است.

در پینترست به اشتراک بگذارید

اندازه این فناوری تقریباً نصف یک کارت اعتباری است و میلیون‌ها سلول پانکراس مشتق شده از سلول‌های بنیادی را در خود جای داده است. این سلول‌ها می‌توانند بیشتر به سلول‌های بتا تبدیل شوند که انسولین تولید می‌کنند و قند خون را کاهش می‌دهند و سلول‌های آلفا که گلوکاگون، هورمونی که قند خون را افزایش می‌دهد، می‌سازند.

این امر به داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی نیاز دارد و به حدود 10 درصد از بیماران دیابت نوع 1 (T1D) محدود می شود که در معرض بالاترین خطر ناآگاهی از هیپوگلیسمی و افت شدید هیپوگلیسمی و سایر عوارض شدیدتر هستند.

PEC-Encap: کاهش نیاز به داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی

محصول نسل دومی به نام “PEC-Encap” در تئوری به ViaCyte اجازه می دهد تا “پاسخ بدن خارجی” را کاهش دهد – به این معنی که اتکای کمتری به داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی داشته باشد – و آن را برای استفاده در بین انواع T1D گسترده تر و حتی نوع مصرف کننده انسولین مناسب می کند. 2 جمعیت دیابتی

ما با PEC-Encap شروع کردیم زیرا فکر می‌کردیم که می‌توان آن را از پیش آماده کرد، و اگر چنین بود، دیگر نیازی به PEC-Direct نداشتیم. اما در صورت نیاز می‌توانیم آن را در جیب پشتی خود داشته باشیم.» مدیر عامل Laikind به DiabetesMine گفت. همانطور که یاد گرفتیم، به یافته‌های مهمی دست یافتیم و دیدیم که بهتر است این کار را متفاوت انجام دهیم.»

لایکیند توضیح داد که آنچه آنها در کلینیک کشف کردند واکنش ماده خارجی تهاجمی به اجزای دستگاه بود که به سلول ها اجازه رشد یا عملکرد مناسب را نمی داد، بنابراین آنها آزمایش تحقیقاتی را برای مطالعه و بهبود بیشتر قبل از شروع مجدد متوقف کردند.

ViaCyte همچنین با شرکت پیشرو در علم مواد جهانی WL Gore & Associates بر روی یک غشای جدیدتر و موثرتر که دستگاه سلول Encaptra را برای مقابله با واکنش مواد خارجی در بدن می پوشاند، همکاری کرده است.

این فناوری است که در سراسر جامعه دیابت و در کنفرانس‌های بزرگ دیابت در طول سال‌ها به نمایش گذاشته شده است و هیجان زیادی ایجاد می‌کند – حتی اگر هنوز راه زیادی باقی مانده است. اخیراً، در یک مستند دیابت به نام «محاکمه انسانی» که انتظار می‌رود به زودی منتشر شود، نمایش داده می‌شود.

توجه داشته باشید که ViaCyte تنها شرکتی نیست که این نوع فناوری کپسوله‌سازی را توسعه می‌دهد، و همچنین تنها شرکتی نیست که روی تحقیقات سلول‌های مشتق شده از سلول‌های بنیادی کار می‌کند. Vertex مستقر در ماساچوست نیز در سال 2021 به دلیل موفقیت تحقیقات اولیه هیجان انگیز خود، با اولین بیمار خود که به دنبال “درمان عملکردی” است، در اخبار بوده است.

اما ViaCyte طولانی ترین مدت این کار را انجام داده است و معمولاً بیشترین علاقه را از کسانی که هر چیزی را که مربوط به تحقیقات درمان دیابت است را تماشا می کند، جلب می کند.

آخرین تحقیقات ViaCyte

در 2 دسامبر 2021، ViaCyte یافته‌های حاصل از مطالعه 1/2 مرحله اول در انسان را در بیماران مبتلا به T1D که به طور منظم دوره‌های هیپوگلیسمی شدید را تجربه می‌کنند، منتشر کرد. آن یافته های اولیه بررسی شده در مجلات منتشر شد سلول بنیادی سلولیوسلول گزارش پزشکی.

در سلول گزارش پزشکی مقاله در مورد 17 بیمار کاشته شده با دستگاه PEC-Direct ViaCyte گزارش شده است که در برخی موارد سطوح پپتید C مثبت را در اوایل 6 ماه پس از کاشت نشان دادند.

علاوه بر این، داده‌های اولیه نشان داد که این سلول‌های پانکراس مشتق‌شده از سلول‌های بنیادی را می‌توان جدا کرد و به‌عنوان منبع تجدیدپذیر و مقیاس‌پذیر سلول‌های جزایر پانکراس تولیدکننده انسولین بازتولید کرد – به این معنی که می‌توانند مانع تولید بیشتر این سلول‌ها برای کاشت در بیماران شوند.

یافته‌ها همچنین نشان داد که در 15 بیمار، محققان مشاهده کردند که سلول‌ها 6 ماه پس از کاشت به سلول‌های جزیره‌ای تولیدکننده انسولین بالغ شده‌اند. آنها همچنین افزایش سطح پپتید C را پس از خوردن یک وعده غذایی مشاهده کردند که نشان دهنده تولید انسولین عملکردی است. این تحقیق همچنین نشان داد که بیماران کاشته شده 13 درصد زمان بیشتری را در محدوده گلوکز هدف سپری می کنند و برخی می توانند میزان انسولین مورد نیاز را کاهش دهند.

دکتر دیوید ام. تامپسون، محقق اصلی مطالعه ونکوور که در مجله ونکوور منتشر شده است، می گوید: «ما از موفقیت اولیه خود بسیار تشویق شده ایم و اکنون تعداد سلول های بیشتری را در بیماران بیشتری کاشت می کنیم. سلول بنیادی سلولی. ما معتقدیم که در مسیر درستی برای توسعه روش‌هایی هستیم که می‌تواند زندگی میلیون‌ها نفر مبتلا به T1D را در سراسر جهان بهبود بخشد.

ویرایش ژن و دیابت

چیزی که در مورد ViaCyte جالب است این است که فقط بر روی این دو دستگاه کپسوله‌سازی و بسیاری از مسائل مرتبط با آن نوع تحقیقات تمرکز نمی‌کند. اما همچنین، همانطور که DiabetesMine در سال 2018 گزارش کرد، ViaCyte انگشتان پای خود را در فضای ویرایش ژن فرو برده است.

ViaCyte با شرکت بین‌المللی داروسازی CRISPR Therapeutics برای استفاده از ویرایش ژن برای تکمیل کپسوله‌سازی سلول‌های جزایر، که پتانسیل محافظت از سلول‌های بتا پیوندی را در برابر حمله اجتناب‌ناپذیر سیستم ایمنی که معمولاً آنها را از بین می‌برد، همکاری می‌کند. البته این امر نیاز بیماران را به مصرف داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی که می تواند اشکالات عمده ای داشته باشد و تا به امروز مانع بزرگی برای کاشت سلولی بوده را از بین ببرد.

این دو شرکت مشترکاً اعلام کردند: “ما معتقدیم ترکیب پزشکی احیا کننده و ویرایش ژن پتانسیل ارائه درمان‌های بادوام و درمانی را برای بیماران در بسیاری از بیماری‌های مختلف، از جمله اختلالات مزمن شایع مانند دیابت نیاز به انسولین دارد.”

در نوامبر 2021، این دو شرکت اعلام کردند که Health Canada درخواست آنها را برای شروع استفاده از یک درمان آزمایشی مبتنی بر سیستم ایمنی موسوم به VCTX210 تایید کرده است و شروع به ثبت نام بیماران در این کارآزمایی بالینی درجه یک می کند.

درست مانند تحقیقات فناوری کاشتنی ViaCyte، ​​این یک آزمایش بالینی فاز 1 است که ایمنی و تحمل VCTX210 را آزمایش می کند.

از برخی جهات، همکاری ViaCyte با CRISPR این مفهوم را گسترش می‌دهد که آیا ما در اینجا در مورد “درمان” صحبت می‌کنیم یا خیر. رویکرد ViaCyte اغلب به عنوان یک “درمان عملکردی” نامیده می شود، زیرا تنها سلول های انسولین از دست رفته در بدن یک فرد مبتلا به T1D را جایگزین می کند، اما به ریشه های خودایمنی این بیماری نمی پردازد. اما با همکاری یکدیگر، این دو شرکت به طور بالقوه می توانند هر دو را انجام دهند تا یک “درمان بیولوژیکی” واقعی را دنبال کنند.

حتی در مراحل اولیه، بسیاری به این به‌عنوان یک گام اولیه هیجان‌انگیز در مسیر ایجاد یک محصول مشتق از سلول‌های بنیادی که می‌تواند در برابر حمله سیستم ایمنی مقاومت کند، نگاه می‌کردند – اساساً با بازسازی DNA سلول‌ها برای فرار از این حمله.

JDRF این تحقیق را ستوده است و معاون پژوهشی سازمان، دکتر سانجوی دوتا، گفت: «این یک گام بزرگ رو به جلو در همسویی با دیدگاه JDRF برای ایجاد استقلال انسولین برای افراد مبتلا به دیابت نوع 1 بدون نیاز به سرکوب سیستم ایمنی است. ”

همه اینها بسیار هیجان انگیز است، اگر فقط در مرحله تحقیق باشد، و اینجاست که باید برای یک نفس مکث کنیم.

جایی که امید هست، هیاهو هم هست

ViaCyte ممکن است شوالیه ما در زره پوشانده شود. این شرکت به طور مناسب امید محتاطانه ای را ارائه کرده است.

با این حال، اغلب اوقات، این پیام رسان های رسانه ای – یا حداقل تیتر نویسان – هستند که اغلب هنگام صحبت در مورد هر چیزی که مربوط به درمان است، فریفته می شوند.

این تعادل «امید در مقابل هیپ» برای D-Community ما چیز جدیدی نیست، بنابراین ما به همه شما اعتماد داریم که انتظارات خود را کنترل کنید، در حالی که قدردانی می کنیم که پیشرفت تحقیقات ViaCyte این روزها بسیار دلگرم کننده است.

همانطور که دکتر جی اسکایلر در سال 2017 خود می گوید دیابتی مقاله ای در مورد این موضوع، “هیجان و امید متقابل نیستند.”

در اینجا لیستی از احتیاطات دکتر اسکایلر در مورد مسائلی که هنگام انجام و گزارش مطالعات در دیابت نوع 1 با آن مواجه می شوند، آمده است:

• موفقیت مطالعات در مورد جوندگان به موفقیت در انسان تبدیل می شود
• درک ناقص از پاتوژنز T1D در انسان
• این بیماری ممکن است در مدل های جوندگان یکنواخت اما در انسان ناهمگن باشد
• نیاز به انتظارات مناسب هم در جامعه علمی و هم در افراد مبتلا به T1D
• اهمیت کاربرد دقیق روش علمی
• محدودیت‌های تفسیر مطالعات آزمایشی کوچک که قدرت کمتری دارند
• پیشرفت اغلب کندتر از حد مطلوب است
• اغلب مسائل پیش بینی نشده جدیدی وجود دارد که باید در مسیر موفقیت حل شوند
• تضاد ذاتی در تمایل به گزارش موفقیت و در عین حال اذعان به محدودیت ها
• کل مؤسسه علمی (محققین، سرمایه گذاران، مجلات) باید مسئولیت گزارش دهی و واقع بینانه را بر عهده بگیرد.

در پایان، پیام ما این است که امید را در آغوش بگیریم، اما به تبلیغات مناسب توجه کنید. و در عین حال، آرامش خود را حفظ کنید و ادامه دهید، لوزالمعده سرگردان.