سلول های ملانوم متاستاز شده در مغز، مراحل پایانی پیشرفت سرطان را مشخص می کنند. فرآیندی که طی آن سلول ها به مغز می رسند، فرآیندی پیچیده است، اما یک مطالعه جدید یکی از مسیرهای سیگنالی را شناسایی کرده است که حرکت سلول های ملانوما را تنظیم می کند. جزئیات این مطالعه که توسط دانشمندان مرکز سرطان Moffitt انجام شده است در منتشر شده است ارتباطات طبیعت در یک کاغذ با عنوان، “ممانعت با واسطه HDAC8 از EP300 باعث ایجاد حالت رونویسی می شود که متاستاز مغز ملانوم را افزایش می دهد.”
این یافته ها بر اساس مطالعات قبلی است که نقش تنظیم کننده پروتئینی به نام HDAC8 را در ملانوم شناسایی کرده است. این پروتئین مقاومت به مهارکننده‌های BRAF و MEK را که معمولاً برای درمان سرطان پوست استفاده می‌شوند، تنظیم می‌کند. به طور خاص گروه های استیل پروتئین را حذف می کند و الگوهای بیان ژن سلول ها را تغییر می دهد. با توجه به مشخصات آن به عنوان داستیلاز، محققان مشکوک بودند که HDAC8 ممکن است نقشی در تنظیم الگوهای بیان ژنی متنوعی که در گروه‌های سلول‌های ملانوم مشاهده می‌شود، ایفا کند – تا چهار حالت مختلف بیانی شناسایی شده است. این الگوهای بیان ژن بر توانایی سلول‌ها برای حمله به بافت‌های اطراف و بقای درمان تأثیر می‌گذارند.
در زمینه ملانوم، اثر HDAC8 بر فعالیت رونویسی سلول ها با استرس فعال می شود. برای این مطالعه، محققان فعالیت HDAC8 را تحت چندین شرایط استرس از جمله اکسیژن کم، اشعه ماوراء بنفش و وجود داروهای ملانوما ارزیابی کردند. فعالیت آن در این شرایط بقای سلول های ملانوما را افزایش داد و الگوهای بیان ژن سلول های تومور را تغییر داد و آنها را قادر ساخت به بافت اطراف مهاجرت کرده و به مغز برسند. این منطقی است زیرا داده های آنها نشان داد که بسیاری از ژن های تنظیم شده توسط HDAC8 در بازآرایی اسکلت سلولی نقش دارند.
با حفاری عمیق تر، تیم کشف کرد که HDAC8 پروتئین EP300 را غیرفعال می کند و این عمل چیزی است که به سلول های تومور اجازه می دهد تا ویژگی های تهاجمی خود را توسعه دهند. آنها این موضوع را با آزمایش‌هایی تأیید کردند که نشان داد وقتی بیان EP300 افزایش یافت، سلول‌های ملانوما کمتر تهاجمی بودند و به درمان‌های مبتنی بر مهارکننده حساس‌تر بودند. در مقابل، محققان نوشتند: «ممانعت از EP300 تهاجم سلولی ملانوما، مقاومت در برابر استرس و افزایش متاستاز مغزی ملانوما را افزایش می‌دهد». در نهایت، شواهد از رده‌های سلولی ملانوما نشان می‌دهد که فعالیت HDAC8 تأثیر قابل‌توجهی بر متاستاز ملانوم به سایر اندام‌ها مانند کبد، ریه‌ها، تخمدان‌ها و طحال ندارد.
دکتر کایران اسمالی، نویسنده اصلی و مدیر مرکز عالی ملانوما و سرطان پوست Moffitt، گفت: «کار ما اولین شواهدی را ارائه می‌کند که HDAC8 ناشی از استرس، تنظیم‌کننده حالت سلول ملانوم تهاجمی است که منجر به افزایش متاستاز مغزی می‌شود. این یافته ها همچنین نشان می دهد که داروهایی که مسیرهای HDAC8 و EP300 را هدف قرار می دهند “ممکن است متاستاز مغزی را مهار کنند.”