همکاری بین محققان دانشکده پزشکی گروسمن و Rocket Pharmaceuticals دانشگاه نیویورک شواهد پیش بالینی را نشان می دهد که درمان جایگزینی ژن با موفقیت پیشرفت یک بیماری قلبی بالقوه کشنده را متوقف می کند.
این مطالعه که توسط نویسندگان مشترک Chantal JM van Opbergen و Bitha Narayanan رهبری شد، نشان می دهد که ژن درمانی مبتنی بر AAV ممکن است به افراد مبتلا به کاردیومیوپاتی بطن راست آریتموژنیک (ARVC) کمک کند. افراد مبتلا به این بیماری قلبی پیشرونده، که معمولاً بین سنین 20 تا 40 سالگی ظاهر می شود، در معرض خطر بالای ابتلا به آریتمی های بالقوه کشنده هستند. این تحقیق راه را برای استفاده آینده از ژن درمانی بر روی گروه خاصی از بیماران انسانی که می توانند از این رویکرد بهره مند شوند، هموار می کند.
مقاله پژوهشی “تحویل Plakophilin-2a با واسطه AAV، پیشرفت کاردیومیوپاتی بطن راست آریتموژنیک را در قلب‌های موش متوقف می‌کند: شواهد پیش بالینی از ژن‌درمانی در انسان حمایت می‌کند.” منتشر شد در گردش: ژنومیک و پزشکی دقیق.
تحویل PKP2 با واسطه AAV
ون اوبرگن، نارایانان و همکارانش از یک رویکرد تجربی برای بازیابی عملکرد پلاکوفیلین-2 (PKP2) استفاده کردند، ژنی که عمدتاً در دیواره عضلانی قلب یافت می‌شود و مسئول دسموزوم‌هایی است که برای چسبندگی سلولی ضروری هستند. انواع بیماری زا در ژن PKP2 علت اصلی ARVC ژن مثبت در انسان است.
ARVC به عنوان کاردیومیوپاتی آریتموژنیک (ACM) طبقه بندی می شود و انواع بیماری زا در PKP2 20 مورد را شامل می شود.–45 درصد از تمام موارد ACM، با شیوع تخمینی بین 1:1000 تا 1:5000 در اروپا و آمریکای شمالی. در حالی که درمان‌های مرسوم نارسایی قلبی را می‌توان برای درمان ARVC استفاده کرد، اما اغلب در متوقف کردن پیشرفت بیماری شکست می‌خورد و قلب به سمت نارسایی نهایی پیش می‌رود و پیوند قلب را تنها راه برای جلوگیری از مرگ می‌گذارد.
مطالعه حاضر به دنبال تعیین اینکه آیا تحویل PKP2a با واسطه AAV در یک مدل بیماری موش می‌تواند پیشرفت بار آریتمی و اجزای کاردیومیوپاتی بیماری را متوقف کند و در عین حال به طور قابل‌توجهی بقا را افزایش دهد. این مطالعه ایمنی و اثربخشی انتقال ژن PKP2 انسانی را به موش‌های مبتلا به ACM ناشی از از دست دادن بیان ژن بومی PKP2 ارزیابی کرد.
این مطالعات پیش بالینی اثبات اصل نشان داد که یک تزریق داخل وریدی AAVrh.74-PKP2a که ژن PKP2 را تحویل می‌دهد باعث تولید PKP2 و محلی‌سازی مناسب در میوسیت‌های قلبی بالغ می‌شود، پیشرفت بیماری را متوقف می‌کند و به طور چشمگیری میزان بقا را از مرگ 100% به 100% تغییر می‌دهد. بقا در جمعیت تحت درمان
این یافته ها نشان می دهد که ژن درمانی PKP2 می تواند به طور قابل توجهی نتایج بالینی را در مدل حیوانی ARVC بهبود بخشد، و راه را برای تحقیقات محتاطانه در مورد کاربرد ژن درمانی مبتنی بر PKP2 برای بیماران انسانی مبتلا به ARVC ناشی از کمبود PKP2 هموار کند. در حالی که درمان در مدل تجربی به خوبی قابل تحمل و مؤثر بود، داده‌های اضافی از مطالعات ایمنی بالینی گسترده برای اطمینان از اجرای ایمن و موفقیت‌آمیز در درمان بیماران نیازمند مورد نیاز است.