کمبود آهن با خطر کاهش شنوایی در نوجوانان مرتبط است

کمبود آهن مرتبط با خطر کاهش شنوایی در نوجوانان | اعتبار تصویر: © BooDogz – © BooDogz – stock.adobe.com.

بر اساس تحقیقات جدید، میکروآلبومینوری و کمبود آهن عملکردی به طور مستقل با کاهش شنوایی و کم شنوایی با فرکانس بالا در میان بیماران نوجوان 10 تا 19 ساله مرتبط است.

تیم تحقیقاتی کالج پزشکی دانشگاه ملی سئول به اهمیت شناسایی کم شنوایی کودکان برای رشد زبان و یادگیری در نوجوانی اشاره کرد – ارزیابی بیماری های کلیوی و سیستمیک ممکن است برای تشخیص زودهنگام کم شنوایی حیاتی باشد.

با این حال، تیم هیچ ارتباطی بین کاهش شنوایی و یافته‌های آزمایشگاهی، از جمله اختلال در میزان تخمینی فیلتراسیون گلومرولی (eGFR)، فشار خون بالا، دیابت، کم‌خونی، چاقی، تری گلیسیرید سرم، یا کلسترول تام سرم شناسایی نکرد.

تیم تحقیقاتی به سرپرستی یانگ هو کیم، MD، PhD نوشت: «از آنجایی که آزمایش میکروآلبومینوری غیرتهاجمی، آسان است و در غربالگری‌های سلامت کودکان گنجانده شده است، مشکوک شدن به احتمال بالاتر از دست دادن شنوایی در افراد میکروآلبومینوری می‌تواند منجر به توانبخشی زودهنگام شنوایی شود.» ، بخش گوش و حلق و بینی – جراحی سر و گردن در مرکز پزشکی دانشگاه ملی سئول بوراما.

پیری شایع ترین علت کم شنوایی است. عفونت ویروسی، بیماری متابولیک و سر و صدا نیز می تواند باعث کاهش شنوایی در بزرگسالان شود – با این حال، علل کم شنوایی در جمعیت کودکان می تواند بسیار متفاوت باشد. بیماری های ژنتیکی یا قرار گرفتن در معرض عوامل بیماری زا، از جمله توکسوپلاسموز، سرخجه، و سیتومگالوویروس، بزرگترین گروه کم شنوایی مادرزادی را تشکیل می دهند.

تحقیقات گذشته ارتباط کم شنوایی با سایر شرایط مرتبط با اندام یا بیماری سیستمیک اکتسابی را در میان جمعیت کودکان بررسی کرده است. اما همانطور که کیم و همکارانش اشاره کردند، این تحقیقات اندک هستند، طرح‌ها و نتایج متفاوتی را نشان می‌دهند و در مقایسه با کارآزمایی‌های متمرکز بر بزرگسالان، بیماری‌های همراه کمتری را شامل می‌شوند.

این تیم کارآزمایی حاضر را برای ارزیابی ارتباط بین کم شنوایی و بیماری کلیوی یا سیستمیک در جمعیتی از نوجوانان انجام داد. شرکت کنندگان از پنجمین نظرسنجی ملی سلامت و تغذیه کره از سال 2011 تا 2012 انتخاب شدند. آنها نوجوانان 10 تا 19 ساله با وضعیت طبیعی پرده تمپان بودند که تحت معاینه فیزیکی و آزمایشگاهی و ادیومتری تون خالص قرار گرفته بودند.

میانگین سطوح شنوایی پس از میانگین سطوح شنوایی در فرکانس‌های 0.5، 1، 2 و 3 کیلوهرتز شناسایی شد. آستانه ≥15 دسی بل متوسط ​​سطح شنوایی در هر دو گوش به تیم کمک کرد تا کم شنوایی را تعیین کند. کم شنوایی فرکانس بالا به عنوان سطح شنوایی ≥15 دسی بل در هر دو گوش در فرکانس های 3، 4 و 6 کیلوهرتز طبقه بندی شد.

آلبومینوری به عنوان نسبت آلبومین به کراتینین ادرار (UACR) ≥30 میلی گرم بر گرم تعریف شد. در میان بیمارانی که به عنوان آلبومینوری تعریف شده بودند، بیماران در گروه میکروآلبومینوری (30 میلی گرم در گرم ≤UACR <300 میلی گرم بر گرم) و ماکروآلبومینوری (UACR > 300 میلی گرم بر گرم) طبقه بندی شدند. یک eGFR مختل به عنوان eGFR ≤60 میلی لیتر در دقیقه / 1.73 متر مربع تعریف شد، در حالی که فشار خون بالا، دیابت و چاقی بر اساس داده های آزمایشگاهی بیمار تعیین شد.

از 16576 آزمودنی در 5th KHANES، در مجموع 1972 نوجوان برای تجزیه و تحلیل انتخاب شدند. تقریباً 1000 نوجوان تحت معاینات فیزیکی و آزمایشگاهی قرار گرفتند و 936 نفر با پرده‌های تمپان طبیعی دو طرفه در مجموعه آنالیز کامل قرار گرفتند.

در بین جمعیت، شیوع میکروآلبومینوری 3.53 درصد بود. به طور خاص، شیوع کم شنوایی در گروه عادی 4.16 درصد، در گروه کم آلبومینوری 8.14 درصد و در گروه میکروآلبومینوری 18.18 درصد بود که نشان دهنده تفاوت معنی داری بین گروه های بیمار است.پ = 0.002).

پس از تجزیه و تحلیل، افراد مبتلا به میکروآلبومینوری شیوع بالاتری از کاهش شنوایی را نشان دادند (نسبت شانس (OR)، 5.12. پ = 0.003) نسبت به گروه عادی. علاوه بر این، شیوع کم شنوایی با فرکانس بالا نیز تفاوت های قابل توجهی را نشان داد.پ = 0.012) بین گروه ها (طبیعی: 9.43٪؛ آلبومینوری کم: 13.95٪؛ میکروآلبومینوری: 24.24٪). این روند به تدریج با افزایش شدت آلبومینوری افزایش یافت.

افراد مبتلا به اختلال eGFR هیچ کم شنوایی، کم شنوایی با فرکانس بالا یا میکروآلبومینوری را نشان ندادند. کم خونی با کم شنوایی یا کم شنوایی با فرکانس بالا ارتباط نداشت. شیوع کم شنوایی و کم شنوایی با فرکانس بالا بین افراد مبتلا به فشار خون، دیابت یا چاقی یا افراد بدون این بیماری تفاوت معنی داری نشان نداد.

علاوه بر این، افرادی که دچار کم شنوایی یا کم شنوایی با فرکانس بالا بودند، سطوح اشباع ترانسفرین (TSAT) کمتری نسبت به افراد بدون کم شنوایی نشان دادند.پ = 0.002) یا کم شنوایی با فرکانس بالا (پ = 0.001). در همین حال، کاهش شنوایی با فرکانس بالا با سطوح پایین فریتین مرتبط بود.پ = 0.017).

با در نظر گرفتن این داده ها، کیم و همکارانش نشان دادند که کمبود آهن ممکن است به طور مستقل در کاهش شنوایی نقش داشته باشد و با داده های توصیف شده قبلی در مورد کم شنوایی و کمبود آهن مطابقت داشته باشد.

کیم و همکارانش نوشتند: «اگر در نوجوانان کمبود آهن تشخیص داده شود، پزشکان ممکن است نیاز داشته باشند که خطر افزایش کم شنوایی آنها را در نظر بگیرند. با این حال، ما نتوانستیم ارتباط بین کم شنوایی و کم خونی، شکل شدید فقر آهن را نشان دهیم.

ارجاع:

Han SY، Kim YH. میکروآلبومینوری و کمبود فانکشنال آهن از عوامل خطر کم شنوایی در نوجوانان هستند. لارنگوسکوپ. منتشر شده آنلاین 5 فوریه 2024. doi:10.1002/lary.31317

این مقاله در ابتدا توسط نشریه خواهر ما، HCP Live منتشر شد.